- ბიძა, გამიშვი თუ კაცი ხარ, მაზიანი მაქვს, ხომ არ გაგიბერია? - ამოვილუღლუღე ოდნავ გასაგებად, ბიძას მკლავებს გავენთავისუფლე და დათოს გავეკიდე.
გაჩერებამ და ასფალტზე კოტრიალმა ტემპიდან ამომაგდო, მაგრამ დათოს დაღლილობა სტიმულს მაძლევდა, ვხედავდი: აშკარად ერხეოდა.

ძლივსძლიობით გამომხედა და, ამასობაში, ავტობუსის გაჩერებაზე მდგომ მოხუც ქალს კინაღამ დაეჯახა, მერე ხესაც ძლივს ააცილა და, უეცრად, ფილარმონიის „სტაიანკიდან“ გზაზე ამოსულ მანქანას, პირდაპირ გვერდითა „კრილოში“ დაეჯახა, კაპოტზე გადაცურდა და ჩემი თვალსაწიერიდან გაქრა.
სანამ მანქანასთან მივირბინე, მძღოლი უკვე გადმოსულიყო და დათოს წამოდგომაში ეხმარებოდა. გაუჩერებლად შევხედე მეგობარს - კარგად იყო და აღარ გავჩერებულვარ, გავიქეცი...

Beatles Club-თან ვიგრძენი, რომ არაქათი აღარ მქონდა, ნელ-ნელა გავჩერდი და სიარულზე გადავედი. დათოს გამოვხედე და მაგრად გამიტყდა:
ათი მეტრით ჩამომრჩებოდა...
შვიდით...
ხუთით...
და სანამ ავიკრიფე - გამასწრო!
თავს ძალა დავატანე და ნელ-ნელა სირბილზე გადავედი, მაგრამ ვგრძნობდი, რომ ცოტაც და გული ამერეოდა, ხუმრობაა, პავლოვის ბოლოდან მოვრბოდით!...
დათოს, ფუნიკულიორის საბაგიროსთან დავეწიე, სიარულზე გადასულიყო, თვალი გამომაყოლა და მივხვდი: მოვიგე! ისიც მიხვდა და გაჩერდა, ხელებით მუხლებს დაეყრდნო, ერთი ამოიხვნეშა და მაღაზია „დინამოს“ კიბეებზე ჩამოჯდა.
- წააგე?! - გამოვძახე და სირბილი შევანელე.
დათომ გამომხედა და თავი დამიკრა, ეტყობოდა რომ ლაპარაკიც უჭირდა.
გავჩერდი. ცაში ავიხედე და დათოსკენ დავიძარი.
- წააგე! - და ხელი გავუწოდე.
დათომ ხელხე ხელი დამირტყა და იდაყვებით კიბის საფეხურს დაეყრდნო.
- ჯორი ხარ, რა... - ძლივს ამოსცრა პირიდან.
- არც შენ ხარ ნაკლები ვირი. - ვუპასუხე 

და გვერდით მივუჯექი.სული რომ მოვითქვი, ნიკოს ღმუილი გამახსენდა და გავიღიმე.- მაგარი შაყირი დაემართა ნიკუშას.- აბა, ბიჭო, ორი თვეა ნინოს ეპადხოდება და აზრზე ხარ რა მაზალო პონტში გაიჩითა? - ამყვა დათო.- მანქანასთან მაგრა გადარჩი, არაფერი რომ არ მოგტყდა... - თვალწინ დათოს ნახტომმა გამიელვა.
- შენ ეგა თქვი... შენც გადარჩი! იმ როჟას რა უნდოდა, ჰაერში მოგხსნა, კინაღამ გამოვშტერდი... ძველი „პორუტჩიკი“ იქნებოდა - ახარხარდა დათო.
- აბა ჩემი... გიჟი იყო რა, დამაპატიმრა მაგ სირმა... ბეჭები დამინგრია... კიდევ კარგი მანქანები არ იყო და არ გადაგვიარეს... - ავყევი დათოს სიცილში.
გამვლელები უცნაურად გვიყურებდნენ, ზოგს სულელები ვეგონეთ, ზოგიც თითქოს ხვდებოდა ჩვენს გუმანს და გულღიად გვიცინოდა.
- წავედით?
- წავედით!
- სად ჩაუჯდეთ?
- „ჩარგალში“.
- ნიკო?
- მოგვაგნებს...

ოცდათხუთმეტი წელი გავიდა, ჩემი უსაყვარლესი დღე იყო, ყველაზე საჩინო, დაუვიწყარი...

უნივერსიტეტის მერე, ნიკომ ნინო ცოლად მოიყვანა, სამი შვილი ჰყავთ, კარგად არიან... ხშირად მოდის, მნახულობს, მეხმარება...

და მეც მივდივარ ხოლმე, იშვიათად.

დათო ლონდონში ცხოვრობს, ელჩად მუშაობს, საკაიფოდ არის...

ოჯახი არ შეუქმნია, არ მცალიაო...

აწი რაღას მოიყვანს, დაბერება დავიწყეთ...

ისე, არ იკარგება, სულ სტარტზეა...

მე?

ამ ამბიდან მეორე დღეს ავარიაში მოვყევი და სამუდამოდ „სავარძელში“ ჩავჯექი, ოცდათხუთმეტი წელია ფეხებს ბორბლები მიცვლიან.
არ გაგიტყდეთ, არ არის ეგ გასატყდომი, რაც არის ეგ არის, ცხოვრებაში მაგარი წლები გავატარე, არ იფიქროთ დაჩაგრული ვიყო, პირიქით, სიყვარულის აბჯარში ვარ გახვეული და წიგნების საკითხავადაც მეტი დრო მაქვს...
:)
იცით, რეალურად რა მიტყდება და რა არის გასატყდომი? - ჩვენი დედაქალაქი და ყველა დანარჩენი ქართული ქალაქები, ჩემნაირი ადამიანებისთვის რომ არ არის ადაპტირებული და მოწყობილი - არც პანდუსებია და არც გადასასვლელები... და თუ არის, ისიც მხოლოდ მოვალეობის მოხდისთვის.
უვარგისია!
დაგაინვალიდებს კაცს!
ეგ არის გასატყდომი, ეგ არის რომ გულს მტკენს, თორემ ვინ მამაძაღლი - დღესაც დავარტყავდი ეგეთ განუმეორებელ კროსს...

P.S. ამ მოთხრობას ვუძღვნი ჩემს ძმებს - გიგა არველაძეს და გოგა კოხრეიძეს...და ყველას, ვისაც ქალაქში სეირნობისთვის პანდუსი სჭირდება...