არსებობს ადამიანი, რომელსაც თქმა შეუძლია, თუმცა დუმს.
ასეთი კაცი ქარის წისქვილს ჰგავს, რომელიც გამუდმებით იქნევს ფრთებს, მაგრამ არასოდეს მიფრინავს
ვ. კლიუჩევსკი
დაბლა, დაბლაო.. - მეუბნება და თანაც მაღლიდან!
მიმათრევს და მიგიძღვებიო, მარწმუნებს!
ზურგი მაქცია და მეც, სწორედ მაგით ვიცანი!
ესენი უნდა გამიძღვნენ და ესენი „გააბრწყინებენ“?!
ესენი, ვინც ჯოჯოხეთისთვის გამიმეტა? - თუნდაც იმით, რომ ორი შვილი მყავს და ორივე საკეისრო კვეთით მოევლინა სამყაროს.
ხალხი, რომელიც უკან შეთრევას მიპირებს ძლივს ცალიფეხგამოდგმულს...
დავით უტეხი
ამას წინად ფრანგულ ფილმ „სათამაშოს“ ვუყურე. გემახსოვრებათ, ის სავსეა საგულისხმო მომენტებით, თუმცა დღეს ერთ კონკრეტულს მოგაგონებთ.
გაზეთის გამოცემის იდეით აღტკინებული მთავარი გმირები ინტერვიუზე წვეროსან კაცთან მიდიან და სამსახურიდან მისი გაშვების მიზეზს კითხულობენ. წვეროსანი პასუხობს, რომ Monsieur le Président-მა და გამომცემლობის მფლობელმა რამბალ კოშემ მას წვერის გაპარსვა მოსთოხვა, ხოლო წინააღმდეგ შემთხვევაში, სამსახურიდან გაშვებით დაემუქრა.
„უთამაშო“
25.10.2013
ჩემთვის ჩვეულებრივი წესია ქუჩაზე იქ გადასავლა, სადაც მომინდება და თვითონ ჩავთვლი საჭიროდ.
გადავდივარ ყველგან - არ აქვს მნიშვნელობა, ნებადართულია თუ არა.
არც იმას ვაქცევ ყურადღებას, ამით მოძრაობა ხომ არ ფერხდება. კი, 10–15 მეტრში შუქნიშანია, თან ისეთი, მხოლოდ თითის მიჭერა რომ უნდა, თუმცა იქ არ მივდივარ, არ ველი მწვანე შუქს, იმიტომ რომ „მეგრეხება“.
ან, რატომ დაველოდო, როცა შემიძლია თავი დავადო და გადავჭრა ქუჩა...